Rene van der Luer

Geboren in Maastricht in 1948. Na de basischool en HBS-b volgde op 17-jarige leeftijd diergeneeskunde in Utrecht, in 1972 met succes afgerond. Mijn vader was bankwerker op de staatsmijn Maurits en in die tijd was het nog vrij uitzonderlijk dat kinderen van arbeiders een universitaire studie volgden. Ik ben mijn ouders altijd dankbaar geweest voor de geboden kansen en ondersteuning.

Na mijn opleiding tot dierenarts werkte ik 7 jaar als wetenschappelijk medewerker op de faculteit diergeneeskunde, vakgroep pathologie. Daarna ben ik een aantal jaren actief geweest als gezelschapsdierenarts. Op een gegeven moment ben ik volledig geswitched naar pathologie en werkte voor collega-practici in Nederland en België. Sinds 2003 woon ik in Heerlen.

Geleidelijk aan groeide mijn bezorgdheid om de achteruitgang van de natuur, de vervuiling en klimaatverandering. De basis werd gelegd op de HBS waar ik o.a. les kreeg van een bevlogen leraar aardrijkskunde. Hoe dan ook, sinds enkele decennia maak ik mij druk over deze onderwerpen. Ik begon mij in te lezen zodat ik geen klimaat-ongeletterde meer was. Deelname aan talloze demonstraties (fossil free, klimaat, bioindustrie, vliegveld, Black Friday, Shell, ABP etc.) volgden, ik gaf enkele lezingen, als initiator en mede-organisator kwam in 2015 een klimaatfilmcyclus tot stand, schreef af en toe een stukje en probeerde anderen te inspireren of op zijn minst aan het denken te zetten.

Ik ben lid van Partij voor de Dieren omdat die partij opkomt voor de zwaksten, waartoe ook veel gehouden en in het wild levende dieren behoren. Maar ook, omdat dat de enige partij is die de mens niet als top van de evolutie en heerser over de natuur beschouwt, maar uitgaat van de mens als bescheiden onderdeel daarvan: geen egocentrisme, maar ecocentrisme. De Partij voor de Dieren pleit voor matiging en vindt dat voortdurende economische groei, hét adagium van bijna alle andere partijen, achterhaald en destructief is, niet in het minst voor de menselijke diersoort zelf. Ik ben dan ook groot voorstander van “degrowth”: minder, maar zeker niet slechter.

Sinds enkele jaren wonen wij en onze Hongaarse zwerfhond in een zg. Oostenrijkse woning. Deze is nu gasvrij gemaakt, goed geïsoleerd, van zonnepanelen, lucht-warmtepomp en wateropvang voorzien. Wij voelen ons bevoorrecht en zijn ons ervan bewust dat we ook nu nog steeds een te grote “footprint” hebben. Echter we doen ons best: geen vliegreizen meer, geen onnodige zaken aanschaffen, duurzame bank en vooral een plantaardig voedingspatroon (als voormalig fervent vleeseter niet makkelijk); we consumeren wel de eitjes van onze (geredde bioindustrie)kippetjes.